Nowruz

De kop van het schaap was zojuist gekookt en werd aangesneden. Een snotterig hoopje substantie werd op mijn schoteltje gedrapeerd en met een vriendelijk knikje aan mij overhandigd.

Het was Nowruz 2009, Kazakhstan. De viering van de lente. Ik was uitgenodigd in een yurt. In kleermakerszit nam ik plaats aan tafel. Mijn eerste avontuur als HR Manager in het buitenland was begonnen.

Er waren zoete lekkernijen: dadels, krenten, vruchten, snoep. Maar ik was als gast speciaal uitgenodigd om te eten van de gekookte schapenkop.

En hier zat ik. Het dampende schoteltje in de palm van mijn hand. Een verkrampte glimlach op mijn gezicht. Nu ben ik echt niet vies van een proeverijtje. Maar poeh hé, dit was wel een uitdaging.

Met een vorkje pielde ik wat vleesachtige stukjes uit de drillerige brij. Met grote kauwende bewegingen en een opstekende duim probeerde ik mijn waardering en dankbaarheid over te brengen.

Ze keken ongetwijfeld dwars door mijn tweederangs acteerwerk heen. Desondanks werd het zeer gewaardeerd dat ik me niet liet kennen, respect toonde en mij aanpaste aan de lokale gebruiken en rituelen.

Als HR-Consultant investeer ik eveneens eerst in de basis van elke organisatie (structuur, cultuur en rituelen) alvorens ik mijn expertise inzet.