01/11/21 - Leestijd: < 1 minuut
Zoals Uri Geller, zo keek ik naar mijn telefoon. Alles om mee heen vervaagde. Volledig focus op die telefoon. “RING NOU KRENG!”
Maar nee, er was geen geluid uit te krijgen. Dus ik pakte hem nog eens in mijn hand, misschien was ie stiekem uitgegaan…? Battery status: 98%.
Op mijn twaalfde had ik een penvriendinnetje. Melanie heette ze. We stuurden elkaar brieven. Vol geplakt met hartjes en andere zoetsappige, kalverliefde-achtige knutsels.
Opeens kreeg ik geen brieven meer. Elke dag keek ik weer in de postbus. Elke dag een nieuwe teleurstelling. Ik vroeg me dan af, of ze misschien plotseling was overleden. De gedachte dat ze alle interesse in mij had verloren kwam niet in me op.
En nu zat ik hier. Te wachten op het verlossende telefoontje van de recruiter. En juist deze flashback kwam in mij op.
Ze was zo geïnteresseerd in mijn C.V. en profiel. Zo “oprecht” betrokken bij mijn proces. Ze belde me zelfs 10 minuten na het sollicitatiegesprek om te horen hoe het was gegaan. Maar dat was al twee dagen geleden. Vervolgens werd het stil. Doodstil… ze zal toch niet plotseling…
Recruiters… sommigen zijn geïnteresseerd in de mens. Vele anderen enkel in “de sale”. Wees je dus altijd bewust van “sellers” en doe je zaken vooral met “terugbellers”!
Bericht delen?
